یا سلام!

یادم نیست کی شنیده بودمش، فکر کنم یکی دو سال پیش بود، از رادیو... و چه لذتی داشت شنیدنش! حیف که نمی دونستم سندش کجاست و تا چه حد قابل اعتماده! گرچه از اون خدایی که ما می شناسیم غیر از این بعیده...

أکثِروُا مِنَ الأَخْوانِ فَإنَّ ربَکم حَییٌّ، یَستَحیی أنْ یُعَذّبَ عَبدَهُ بَینَ إخوانِهِ یَومَ القیامَةِ... هر بار که می خونمش...
ذات مستجمع جمیع کمالات من، دوسِت دارم!... نه بهتره بگم دوست دارم دوسِت داشته باشم!

...................................................................................................................
1. دعوت کردند و در جواب دعوتشون نوشتم .
2. ترجمه ی حدیث: دوستان زیادی داشته باشید، زیرا خداوند شما شرم می کند از این که بنده ی خود را در روز قیامت، میان دوستانش عذاب کند. (حدیث 1733 نهج الفصاحه)
3. چند وقتیه حس می کنم بدترین عذاب قیامت شرمندگیشه... به این بخشش و رحمتش که فکر می کنم، حس می کنم عذاب دوبرابر می شه... بده شرمنده ی کسی باشی که جز خوبی نمی کنه... چه زجریه... حتی وقتی می گه بخشیدمت برو!
نمی خوام به خودم فکر کنم که در انتظار عذابت بشینم، به تو فکر می کنم و کرامتت... رحمتت... رافتت... و دیگه عذابت از یادم میره، که حتی در خیالم هم نمی شینه، تو با اون عظمت و رحمت، بخوای بنده ی کوچیکی رو که نه از روی عناد... که از غفلت و حقارتش، مخالفتت رو کرده... عذاب کنی! که أنت أنت و أنا أنا... أنت العوّاد بالمغفِرة و أنا العوّاد بالذنوب...
مهربونترین... می شه تو قیامت هم به روم نیاری که چقدر نامردم؟... می شه از یادم ببری همه ی بدیهایی رو که در حقت کرده م؟
من تاب شرم قیامت رو ندارم...