سلام...

هميشه اولش همينطوريه...

زندگي هم عين دانشگاست...

اولش خيلي تب و تاب داري كه يه مرحله بري بالاتر ولي بعدش يا ركود و يا سقوط!

حرف قلمبه سلمبه نمي خوام بزنم ولي به گمونم اشكال كار خيلي از ماها نداشتن يك هدف محكم و دست يافتنيه... يا خيلي بي خياليمو همه چيمون دست تقديره (متاسفانه اين منم!!) و يا اينكه زيادي آرمانگراييم ...

اگه يه آرمان واقعگرايان داشته باشيم اون وقت دانشگاه و كسب و كار و همسر و فرزند و ... ميشه پله هايي براي رسيدن به اون هدف كه هيچ وقت خستگي ودلخوري هم نمياره ...

باور كن اون دانشگاهي كه من بودم دردش خيلي بيشتر از همه ي دانشگاههاي ايران بود ...خاك بر سر دشمنم ...

چقدر حرفاي عمل نكرده بلدم!!!

دعا بفرماييد تا اصلاح شويم...ياحق!