کجايند آنان، ... که چشمانشان از شدت گريه­ي خوف بر درگاه جلال ربوبي به سفيدي گراييده، شکم­هاشان بر اثر روزه داري لاغر گشته، پوست لبانشان بر اثر مداومت بر دعا و ذکر حق خشکيده، رنگ رخسارشان از فرط شب بيداري زرد گشته و غبار فروتني و تواضع چهره­هاشان را پوشانده بود.
... پس سزاوار است که تشنه ديدارشان باشيم و از اندوه فراقشان، انگشت حسرت بر لب بگزيم.