یادم نیست اولین بار اصطلاح صنعت سرگرمی را کی و کجا شنیدم، اما برایم جالب بود. البته خیلی هم دور از ذهن نبود که این همه خرج و صرف زمان و هزینه هنگفت صرفا برای پر کردن وقت مردم و بر فرض تبلیغات پیش و پس و حین برنامه نباید باشد.

اما چیزی که برایم جالب‌تر بود و هیچ وقت چندان جدی بهش نگاه نکرده بودم، بحث تبلیغات بود.

دانشجوی ارتباطات بودیم و اگر اشتباه نکنم سر کلاس ارتباطات تصویری بود که استاد، حسابی روی این موضوع تاکید داشت. حتی برایمان پیام بازرگانی ضبط کرد و آورد سر کلاس که تحلیلش کنیم.

بعد از آن بود که پیام های بازرگانی برایم جالب شد و خیلی اوقات کاری نداشتم که چه محصولی تبلیغ می شود و بیشتر نگاه می کردم که چه فرهنگی را دارد تبلیغ می کند!

چند وقتی است این تبلیغات رایتل حسابی اعصاب خردکن شده است برایم، البته نه این که بخواهم بگویم همه تبلیغاتش، اما لااقل دو سه تبلیغش حسابی ترویج بی اخلاقی است. تلفن تصویری و اپراتور نسل سوم آمده است که فاصله آدم ها را کم کند یا دروغ و فخرفروشی را باب کند؟!

و هستند خیل تبلیغاتی که جایگاه پدر و مادر را در خانواده متزلزل می کند و یا روابط انسانی و ارزشهای اخلاقی را فدای یک بسته چیپس و پفک می کنند.

آقای صداوسیما! ساختن فیلم ارزشی و اخلاقی و... پیشکش! لطفا چهارتا پیام بازرگانی سالم پخش کنید!