یا سلام

تو آن بهار ناتمامی
که زمین عقیم
        دیگر هیچ گاه
به این تجربت سبز تن نداد
آن یکبار نیز
                               در ظرف تنگ فهم او نگنجیدی

...
ای پهناوری که
      عشق و شمشیر را 
                             به یک بستر آوردی
دنیا نمی‏تواند بداند
                       تو کیستی...     

ته‏نوشت:
1. دعایم کنید
2. دعایم کنید
3. دعایم کنید
4.شعر از مرحوم هراتیست... دعایش کنید!

یا سلام!

قبل‏نوشت:
نمی‏دونم اخوان ثالث رو چقدر می‏شناسید، یه مدتی رو تو زندان بوده، چراشو نمی‏دونم! ولی حاصل این زندان رفتنش یه عالمه شعره که یه جورایی شخصیتای مختلف تو زندان رو معرفی می‏کنه و خاطراتش رو بیان می‏کنه!

اصل‏نوشت:
بی‏هدف داشتم سه کتاب اخوان رو می‏خوندم... کتابو بستم و شانسی یه جا باز شد!!

...
باز روزی دیگر است این، یا شبی دیگر
خوب یادم نیست.
در حیاط کوچک پاییز، در زندان،
باز می‏رفتیم و می‏رفتیم.
در طواف خویش دور حوض خالی، باز
می‏خموشیدیم و می‏گفتیم.

گفت ناگه: «حضرت آخوند!»
میرفخرا سلمکی، آن رند روحانی مخاطب بود
«حضرت آخوند!
کو ببیند، این دعا را مادرم آورده از قزوین... »  
- کاغذی را پر خط کج مج نشانش داد -
«... پیرزن می‏گفت:
هفت صبح جمعه من، پیش از نماز صبح و بعد از آن
این دعا را با وضو باید بخوانم، او به من می‏گفت
بعد از آن دیگر یقین آزاد خواهی شد.
پیرزن به پیر و پیغمبر قسم می‏خورد.
او به من می‏گفت دیگر غم مخور فرزند!
گرچه می‏دانم خودش بسیار غم می خورد.
این دعا را، کو شما بی زحمت...»

                                       [ آنگه دست پیش آورد.
و دعا را داد.
چشمهایش برق می‏زد، با فروغی شاد.
و امیدش ساطع از چشمان پُرسنده، نگه می‏کرد.
- «کو، ببینم، گرگلی خان!»
                                    [ و گرفت آن را
میرفخرا، آن سیه تاج عرب بر سر.
و نگاهی بر دعا افکند،
از پسِ ته‏استکانی عینکش، بر چشمِ ناباور.
ما همه ساکت، دخو بی تاب.
مثل اینکه ناگهان برده ست
کائنات ِ کون را، بیش از خموشی، خواب.
چند لحظه بعد،
میرفخرا، شورخندِ شیطنت پرتوفکن بر روی،
دست بر دوش دخو هشته،
و خطابش رو به دیگر سوی؛
چشم‏خندی شوخش اندر چهره، شادان گفت:
- «بچه‏ها! مژده!
گرگلی خان هم مرخص شد!
اینهاش! این خطِّ آزادیش،
بی‏کم و بی‏کاستی، به‏به!
خوش به حالت، مرد!
به خدا باید همین را از خدا می‏خواستی، به‏به!
راستی به‏به!
راست گفته مادرت، این مایه ی شادی ست.
این دعای خاص زندانی،
بی نظیر است و مجرب، خط آزادی ست.
این دعا، واضح بگویم، از امام هفتمِ ما مردمِ شیعه ست.
که اسیر حبس هارون بود.
حضرت موسای کاظم(ع)، جانشینِ حضرت صادق(ع)
این دعا از اوست، با تأثیر صد لشکر.
بر کفِ اقلیم هشتم، در صفِ محشر.
این یکی از آن دعاهایی‏ست
که نباید هیچ در تأثیر آن شک داشت... »

برق چشمان دخو هر لحظه می‏افزود.
نیش او تا بیخ گوشش بود.

«... گرگلی خان! خوش به حالت، خوش به احوالت.
این دعا را هفت صبح جمعه باید خواند.
راست گفته مادرت،‏ اما
یک روایت هفت می‏گوید؛
یک روایت هم چهل هفته.
از روایتها یکی هفتاد هم گفته.
لیک شرطِ احتیاط و اَحوَط آن است از روایتها،
که پس از هفت و چل و هفتاد،
باز از هفت آمده، تا هفتصد رفته.
تو شروع از هفت کن، بعدش چهل، بعد از چهل، هفتاد
بعد هم تا هفتصد، نومید، شیطان است.
حضرت موسی بن جعفر(ع) هم، که گویند این دعا از اوست
سالهای آزگاری را که در زندان هارون بود،
بسته ی زنجیرِ آن بی‏دینِ ملعون بود؛
این دعای پر اثر، حرزِ مجرّب را
صبحهای جمعه‏ها می‏خواند، شبها نیز
التجا بر حضرتِ بی‏چونِ حق می‏بُرد.
چند سالی این دعا را خواند؛
عاقبت هم گوشه‏ی زندان هارون مُرد!»

نیشِ تا گوشِ دخو رفته
ناگهان جمع آمد و افسرد.
خوشه‏ی روشن درو شد ناگهان، با داسِ تاریکی.
برق چشمانش پرید و چهره‏اش پژمرد.

 در دلم گفتم:
میرفخرا! آی بیرحم! این چه کاری بود؟
گرچه من هم این حقیقت را پذیرایم که می‏گویند
رشته‏ی امیدِ بی‏حاصل گسستن، بهتر از بیهوده دل‏بستن.
هم پذیرم اینکه از بن‏بستِ مطلق بگسلی پیوند،
تا مگر شاید
بار دیگر جدّ و جهد و کند و کاوت، جزم
از مسیر دیگری راهیت بُگشاید.
لیکن این بیرحمی آیا نیست، کاینسان سخت
بر چنان مردی، چنین ضربت فرود آید؟
واجب است آیا
که حقیقت این چنین تلخ و گزنده چهره بنماید؟
جدت از تو نگذرد، ای سید بیرحم!

در دلم بر میرفخرا، می‏خروشیدم.
باز می‏دیدم، اینکه او خود مردِ این وادی‏ست.
فنّ او این است: ایمان و الهیات
او یقین بهتر ز من داند چه باید کرد
و کدامین شیوه راهش نیست
و نشاید کرد
باز چون دیدم دخو چون است، جانم سوخت.
و دلم در دوزخی، با خویش تنها ماند.
خنده‏ی شوق دخو، که تکه‏ای کش بود -تا گوشش کشیده سخت- 
بعد از آن بیرحمی ناگاه و غافلگیر
کِش رها شد، ناگهان برگشت
وز رهایی شکل او بی‏شکل شد، وا ماند
نقدِ عهد از عُهده‏ی امروز، چون چنبر
در خَم تعلیق فردا ماند.
«آی بیرحم و مروت میرفخرا! آی!»
                                          ...

شعر تموم شده و من هنوز درگیرشم و هنوز دارم زیر‏لب می‏خونم واجب است آیا... که حقیقت این چنین تلخ و گزنده چهره بنماید؟... و اینکه اگه جای میرفخرا بودم...
کاری به کار اخوان و دخو و میرفخرا ندارم... ولی هنوز ذهنم درگیره... واجب است آیا... که حقیقت این چنین تلخ و گزنده چهره بنماید؟
جلسه‏ی معارفه!!!...

یا سلام!

پیامبران به حبس ابد در تاریخ محکوم نیستند. پیامبران برمی گردند و در درون ما یکایک مبعوث میشوند؛ بسته به این که حال ما مثل کجای تاریخ انسان است؟ روز نیازمان به ابراهیم است یا نوح یا موسی...

برادرشان نوح گفت "در آن چه می کنید، لحظه ای درنگ کنید."
گفتند "سالهای درازی است همین را می گویی."
گفت "نمی ترسید؟"
گفتند "از تو خسته ایم ، بگو به جای تو، عذاب موعود را نازل کنند."
برادرشان گریست اما باز نفرین نکرد. طوفان نفرینش هزار سال در تنور خانه محبوس بود. دلواپس فرو رفتن انسان، نگران سالهای طوفان، روی خشکی کشتی می ساخت. در حلقه ی ملامت ها، روی مرکز دایره ی خنده ها، الوار الوار روی هم می گذاشت و می خواند "باور کنید ابرهایی را که در راهند."
گفتند "جنون ، پیرمرد را گرفت" و دورش دم گرفتند؛ سنگش زدند؛ زنان لب گزیدند، جوان ها هو کشیدند و او خواند "باور کنید ابرهایی را که در راهند."
باور نکردند. دشوار است که صدای سیل فقط در گوش تو باشد و بقیه بی خیال بچرند و بچرخند. تو صداشان کنی، بترسانی شان، التماس... و آن ها مات نگاهت کنند و باز بچرند و بچرخند. دردی است که صدای سیلی نزدیک فقط در گوش های تو باشد.
سیل در راه بود. سیال هلهله کنان می آمد. از هر جنبنده ای دو تا سوار کرد. خودش ولی یکی بود. زنش باید جا می ماند. زنش فرو رفته بود.
پسرش داشت فرو می رفت. از روی عرشه ریسمان انداخت "بگذار تا تو را بالا بکشم." بغض در صدایش می لرزید. پسر، گردن از سیال بیرون کشید "به کشتی تو نیازی ندارم، شنا می کنم."
مرد زیر لب نوحه کرد "دیر است فرزند، دیر. "دلش خواست بگوید" فرزند آدم! تو کی می خواهی اندازه های خودت را باور کنی؟" که موجی بلند، نفس فرزند را برید. سر که دوباره بیرون آورد، کبود بود. شنا را فهمیده بود که ممکن نیست؛ ولی این همه راه های دیگر. مرد دست پیش آورد. مثل التماس، مثل اصرار "بیا تا برسانمت... بیا پناه بگیر." سیال تا لب هایش بالا آمده بود و چشم ها هنوز مغرور بود "می روم سر کوه." صورت مرد خیس شد "آه پسر آدم! چرا به اولین بلندی دل می بندی؟" 
 آب از سر کوه گذشت.

در لحظه های غرق کسی از این دست، در همه هست. کسی در لایه های پنهان، کشتی ای می راند که دلش می خواهد ما را بالا بکشد. مردی صبور، سوار بر عرشه های دور. ما فرزندان نا خلف، باورش نمی کنیم و مستحق طوفان می شویم. وقتی برای رو ماندن، برای فرو نرفتن، خیلی دست و پا باید زد، تقلا باید کرد؛ وقتی سیال لزج ما را به درون می کشد، ما را به تمامی می خواهد، نه غوطه ور، نه شناور، که رها در اعماق؛ اگر تصویر رسیدن قایقی نباشد چطور تاب می آوریم؟
کشتی را رساند به جودی. به سرزمین های بارور، به باغ های زیتون. آب فرو نشست. چشم او هنوز خیس بود. کاش می آمدند. کاش با ما سوار می شدند... 

.......................................................................................................
1. حس نوشتن نبود! برا پایین فرستادن پست قبلی مجبور شدم کپ بزنم!
2. باز هم مال خانوم مرشدزاده اس!
3.  انگیزه ی پایین فرستادن پست قبل هم فردا بود! پست قبل با عید جور در نمی اومد... عیدتون مبااااااااارک!
4. اگه فردا عید نبود... شاید از خاطره ی تلخ راهپیمایی پارسال می نوشتم... همون جوونی که لحظه لحظه ی تلاشش رو در بالا رفتن از برج دیدیم... و چه خوشحالم که پرت شدنش رو ندیدم!... کاش یه فاتحه...!

دعا یادتون نره!

یا سلام!
نگید کار یاد گرفته هی کپی می کنه ها!!!
خب چی کار کنم،‏ نوشته هاش قشنگه... هرجور فکر می کنم می بینم اگه می خواید وقت بذارید، بهتره یه چیزه قشنگ بخونید... نوشته های من که عددی نیس پیش قلم مرشدزاده!
اون بارم که خودتون حسابی استقبال کردین!!!!... اگر نبود استقبال شما، جرات نمی کردم دوباره کپ بزنم!!
قفسم را می  گذاری در بهشت ...

 یا سلام!
پس نوشت:
1. عیدتون مبارک!
2. این پست، آرشیویه... هرچند خوش ندارم نوشته های خاک گرفته رو بکشم بیرون اما چون وحشتناک دوسش دارم... این کارو کردم!
3. میدونم از اصول وبلاگ نگاری، ایجازه!... اما یه کم تحمل کنین... خوندنش می ارزه!!... باور کنید!
4. نویسنده اش خانوم مرشد زاده اس... گفتم که فردا انگ سارق بهمون نزنیدا!!
5. این آیه در طول خوندن متن یادتون باشه تا لذتش چندبرابر شه...
             یا أیها العزیز مسنا و أهلنا الضر و جئنا ببضاعةٍ مزجاة و أوفِ لنا الکیل و تصدق علینا إن الله یجزی المتصدقین

§ ماجرا خیلی ساده بود. به تو گفتند:« یوسف باش» و شدی. « کن!...فیکون». نوبت من شد. هنوز نگفته بودم « چشم!»که دوباره مرا خواندند و نقش دوم!...بار سوم و باز تکرار نام و نقش من.ذوق زده بودم  . یادت هست؟ به تو گفتم:«در من چیزی دیده اند که در تو نبوده » گفتم:« من بازیگر بهتری هستم ،آماده برای هزار نقش، این را می دانستند.» تو غمگین نگاهم کردی. غمت شبیه حسادت نبود. بیش تر به دل نگرانی برای دوست می ماند. من از حس عجیب نگاه تو بهت زده بودم ، آن قدر که نفهمیدم پرده کنار رفت و بازی از نگاه تو و بهت من آغاز شد .
ادامه مطلب...